ਠਾਹ ਸੋਟਾ

ਮਾਣਮੱਤਾ ਸੀ ‘ਦਲ’ ਅਕਾਲੀਆਂ ਦਾ, ਇਕੋ ਟੱਬਰ ਨੇ ਕਰਿਆ ਮਲੰਗ ਭਾਈ। ਪੁੱਤ-ਮੋਹ ਵਿਚ ਪਾਰਟੀ ਗਰਕ ਕਰ ਕੇ, ‘ਘਾਗ’ ਲੀਡਰ ਨੂੰ ਆਈ ਨਾ ਸੰਗ ਭਾਈ।

ਵਧੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਕੁਫਰ ਦਾ ਬੋਲਬਾਲਾ, ਹੁੰਦੀ ਸੱਚ ਦੀ ਪੱਟੀ ਹੁਣ ਮੇਸ ਮੀਆਂ। ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਨੂੰ ਰਾਸ ਨਾ ਆਏ ਜਿਹੜੀ, ਕਰੋ ਗੱਲ ਲੁਕਾਉਣਾ ਪਊ ‘ਫੇਸ’ ਮੀਆਂ।

ਰਹਿਣੇ ਏਦਾਂ ਹੀ ਵੱਜਦੇ ਸਮਝ ਲੈਂਦੇ, ਸੁਣ ਕੇ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਵਾਜਿਆਂ-ਗਾਜਿਆਂ ਨੂੰ। ਪੰਜ ਸਾਲ ਵੀ ‘ਉਮਰ ਦਾ ਪਟਾ’ ਲੱਗੇ, ਵੋਟਾਂ ਨਾਲ਼ ਸਰਕਾਰਾਂ ਵਿਚ ਸਾਜਿਆਂ ਨੂੰ।

ਪੈਂਦੀ ਹੋਵੇ ‘ਗੜਗੱਜ’ ਮਨਮਰਜ਼ੀਆਂ ਦੀ, ਉਦੋਂ ਵਿਰਸੇ ਦਾ ‘ਡੌਰੂ’ ਖੜਕਾਈ ਦਾ ਨਹੀਂ। ‘ਧਨੀਂ ਅਕਲ’ ਦਾ ਸਾਰਾ ਜਹਾਨ ਹੋਇਆ, ਮੱਤਾਂ ਦੇਣ ਲਈ ਸਿਰ ਖਪਾਈ ਦਾ ਨਹੀਂ।

ਕੋਈ ਕੱਢੇ ਜਿਉਂ ਮੂੰਗਲ਼ੀ ਕੱਛ ਵਿਚੋਂ, ਲੋਕੀਂ ਦੇਖ ਕੇ ਹੋਣ ਹੈਰਾਨ ਯਾਰੋ। ਮਨਸ਼ਾ ਗੁੱਝੀ ਹਕੂਮਤ ਦੀ ਹੋਰ ਹੁੰਦੀ, ‘ਲਾਭ’ ਦੱਸ ਕੇ ਕਰਨ ਐਲਾਨ ਯਾਰੋ।

ਸੂਰਜ ਡੁੱਬਦਾ ਦੇਖ ਕੇ ‘ਪਾਰਟੀ’ ਦਾ, ਕੱਚੇ ਬੇਰਾਂ ਦੇ ਵਾਂਗ ਹੁਣ ਝੜਨ ਲੱਗੇ। ਵਿਜੀਲੈਂਸ ਦੀ `ਵਾਜ ਨਾ ਪਵੇ ਕੰਨੀਂ, ਬਚਣੇ ਲਈ ਸਕੀਮਾਂ ਉਹ ਘੜਨ ਲੱਗੇ।

ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਜ਼ਰਾ ਹੁਣ ਸੁਰਤ ਕਰ ਲੈ, ਇਕੋ ਟੱਬਰ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿਚ ਲੇਟੀ ਏਨੀਂ। ‘ਖੇੜੇ’ ਮਾਲਕ ਹੁਣ ਖੜ੍ਹੇ ਉਡੀਕਦੇ ਐ, ਬੋਲ ‘ਰਾਂਝ ੇਦੀਏ ਹੀਰ’ […]

ਆਉਣੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨਹੀਂ ਪੰਜਾਬ ਅੰਦਰ, ਨਸ਼ਾ-ਖੋਰੀ ਨੂੰ ਜਦ ਤਕ ਨ੍ਹੀਂ ਠੱਲ੍ਹ ਹੁੰਦਾ। ਕਰ ਕੇ ਕੰਮ ਫਿਰ ਆਪੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰਨਾ, ਏਦਾਂ ਮਨ ਨਹੀਂ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਮੱਲ […]

ਟਿੱਚ ਜਾਣਦੇ ਹੋਰਨਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ, ‘ਹੀਰੋ’ ਖੁਦ ਨੂੰ ਹੀ ਸਮਝਦੇ ਦੋਏ ਜਾਣੇ। ਆਸਮਾਨ ਸਿਰ ਵਾਂਗ ਟਟ੍ਹੀਰੀਆਂ ਦੇ, ਚੁੱਕੀ ਰੱਖਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ ਦੋਏ ਜਾਣੇ।

ਇਕ ‘ਬੱਬਾ’ ਬੁਰਜ ਜਵਾਹਰ ਸਿੰਘ ਵਾਲ਼ਾ, ਜਿੱਥੇ ਚੋਰੀ ਕੀਤਾ ਕਿਸੇ ਪਾਪੀ ਗੁਰੂ ਹੈ ਜੋ ਜੱਗ ਦਾ।